دانشگاه تهران و یک سال زندگی در کنار مردم زلزله‌زده سرپل‌ذهاب
شامگاه یکشنبه ۲۱ آبان ۱۳۹۶ یکی از بزرگ‌ترین زلزله‌های تاریخ ایران در استان کرمانشاه به وقوع پیوست و شهرهای مرزی ازگله و سرپل‌ذهاب و روستاهای بسیار زیادی را در این منطقه ویران ساخت. زلزله‌ای ۷.۳ ریشتری که در تهران و کشورهای همسایه احساس شد.
بی‌تردید نخستین نهادی که درگیر زلزله شد، حتی پیش از هلال احمر و ستاد مدیریت بحران و...، دانشگاه تهران بود. مرکز لرزه‌نگاری کشوری وابسته به مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، نخستین گزارش‌های مربوط به زلزله را ثبت کرد. تماس‌های مکرر مردم و رسانه‌ها به‌ویژه صدا و سیما با دکتر علی مرادی، رئیس مرکز لرزه‌نگاری کشوری، از همان دقایق وقوع زلزله آغاز شد و این عضو هیأت علمی دانشگاه تهران پای ثابت گفت‌وگوهای تقریباً همه بخش‌های خبری تلویزیون و رادیو بود.
رصد پیوسته اخبار زلزله توسط اداره کل حوزه ریاست و روابط عمومی دانشگاه و دغدغه‌های مرکز لرزه‌نگاری درخصوص بازار شایعات در روزهای پس از زلزله و نسبت دادن بسیاری از این شایعات به‌شکلی کاذب به دانشگاه تهران باعث شد که دانشگاه تهران در شامگاه ۲۲ آبان با انتشار اطلاعیه‌ای به این موج مخرب واکنش نشان دهد و کذب بودن این شایعات را اعلام کند. دادن اطلاعات دقیق زلزله به مردم که به‌شکلی لحظه‌ای از سوی مرکز صورت می‌گرفت، تعداد اعضای کانال تلگرام این مرکز را به بیش از نیم میلیون نفر افزایش داد. تهیه و انتشار گزارش مبسوط مرکز لرزه‌نگاری از مختصات زلزله در همان روزهای نخست، از دیگر اقدامات مرکز لرزه‌نگاری دانشگاه تهران بود.
مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران پس از این زلزله مهیب که حدود یک متر جابجایی زمین در شمال غرب سرپل‌ذهاب را در پی داشت، راه‌اندازی ایستگاه‌های لرزه‌نگاری موقت و دائم در سراسر استان کرمانشاه را در دستور کار قرار داد و در یک سال گذشته ایستگاه‌های لرزه‌نگاری قصرشیرین، سنقر و گیلانغرب را راه‌اندازی کرده و در صدد است با خرید تجهیزات، ایستگاه‌های نوسود و سومار را نیز راه‌اندازی کند.
۱۷ دی‌ماه ۱۳۹۶ رئیس دانشگاه تهران در دیدار با مسئولان بنیاد مسکن انقلاب اسلامی، مجمع خیرین مدرسه‌ساز و معاون فنی و نظارت سازمان نوسازی و تجهیز مدارس مشارکت دانشگاه در فرایند بازسازی مناطق زلزله‌زده را اعلام کرد.
دکتر محمود نیلی احمدآبادی در این جلسه با اشاره به اینکه دانشگاه تهران در راستای مسئولیت‌پذیری اجتماعی و هم‌چنین تعامل با جامعه وظیفه خود می‌داند در همه زمینه‌ها مشارکت کند، گفت: «این دانشگاه با اتکا به توان استادان و دانشجویان خود و با استقرار در منطقه زلزله‌زده غرب کشور در جانمایی، ارزیابی و معماری ساختمان‌های تخریب شده کمک خواهد کرد و ما با به کارگیری توان فنی در زمینه‌های تخصصی مرتبط از جمله مهندسی سازه، زلزله‌شناسی و ژئوفیزیک، معماری و شهرسازی در کنار خیرین محترم و دستگاه‌های اجرایی ذیربط با هدف نوسازی و بازسازی مناطق زلزله‌زده غرب کشور در این امر مشارکت خواهیم داشت».
امضای تفاهم‌نامه همکاری بین بنیاد مسکن انقلاب اسلامی و دانشگاه تهران برای بازسازی مناطق زلزله‌زده فعالیت‌های دانشگاه تهران در این حوزه را وارد مرحله عملیاتی و رسمی کرد. این تفاهم‌نامه در تاریخ ۰۳/۱۱/۱۳۹۶ به امضای دکتر محمود نیلی احمدآبادی، رئیس دانشگاه تهران و مهندس علیرضا تابش، رئیس بنیاد مسکن انقلاب اسلامی رسید. ارزیابی خسارت ناشی از زلزله کرمانشاه در حوزه محیط زیست در محیط‌های شهری و روستایی و نیز مستندسازی آثار به جا مانده از زلزله و نیز ارزیابی ریسک و تاب‌آوری لرزه‌ای شهرها و روستاهای منطقه و همکاری در عملیات به‌سازی و نوسازی واحدهای مسکونی از جمله توافقات به عمل آمده در این تفاهم‌نامه چهارساله است.
فعالیت‌های دانشگاه تهران در حوزه‌های مختلف آغاز شد و گروه‌های گوناگونی از پردیس دانشکده‌های فنی، مؤسسه ژئوفیزیک و دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران در منطقه مستقر شدند و کار تحقیقاتی، نظارتی و اجرایی خود را آغاز کردند.
تیمی از مهندسان دانشکده مهندسی عمران دانشگاه تهران به سرپرستی دکتر محمد خان‌محمدی، استاد این دانشکده، در اسفند ۱۳۹۶ در سرپل‌ذهاب مستقر شدند تا بر اساس تفاهم‌نامه‌ای که با بنیاد مسکن انقلاب اسلامی منعقد شده بود، کار نظارت بر بازسازی سازه‌های تخریب شده در زلزله را آغاز کنند.
مهندس عطا عبدالله‌پور، یکی از اعضای این تیم که همراه با مهندس فرهاد رحیمی افشار، مهندس ناظر مقیم دانشگاه تهران در در مناطق زلزله‌زده، حضوری مستمر در سرپل‌ذهاب دارد، در این باره می‌گوید: «اوائل اسفند سال ۹۶ که به اینجا آمدیم حدود ۲۰ نفر بودیم. کار اولیه ما شناسایی واحدهایی بود که آسیب دیده بودند اما می‌شد آنها را با مقاوم‌سازی قابل بهره‌برداری کرد».
او در ادامه می‌افزاید: «دانشگاه تهران ۵۱ واحد را از میان ساختمان‌های مختلف بر اساس نوع سازه انتخاب کرد که طرح مقاوم‌سازی را روی آنها پیاده کند. این بود که تیم دانشگاه کار خود را با دادن طرح مقاوم‌سازی و نظارت بر اجرای آن آغاز کرد».
مهندس عبدالله‌پور درباره برداشت مردم از مفهوم نظارت می‌گوید: «مردم به دلیل هزینه‌بر بودن اعمال نظارت، میانه خوبی با نظارت جدی ندارند و ترجیح می‌دهند که نظارت صرفاً نوعی تأیید باشد. مثلاً مالکی درباره نظارت قبلی بر ساخت واحد مسکونی‌اش می‌گفت، همه کارها را خودم انجام دادم و مبلغی را دادم، ناظر آن را تأیید کرد. می‌بینید که به ناظر به عنوان تأیید کننده نگاه می‌کنند نه کسی که باید کارش را اصولی انجام دهد».
این دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران دانشگاه تهران با یادآوری روزهای سخت اول کارشان در سرپل‌ذهاب و مقاومت در برابر امر نظارت می‌افزاید: «روزهای اول خیلی‌ها در برابر ما مقاومت می‌کردند و از جدیت و سخت‌گیری ما در نظارت خوششان نمی‌آمد، اما زلزله شدید آذر امسال نگاه‌ها را تغییر داد، چون بسیاری از ساختمان‌هایی که تعمیر شده بودند، دوباره آسیب دیدند، اما ساختمان‌هایی که دانشگاه تهران بر مقاوم‌سازی آنها نظارت داشت، هیچکدام آسیب جدی ندید و حالا دیگر دانشگاه را خیلی قبول دارند».
تابستان امسال رئیس دانشگاه تهران به منظور مشاهده و آگاهی کامل از فعالیت‌های تیم‌های مستقر دانشگاه در سرپل‌ذهاب راهی این شهر شد. دکتر نیلی احمدآبادی در این سفر از فعالیت‌های انجام شده توسط تیم‌های دانشگاه بازدید کرد و از نزدیک در جریان روند پیشرفت کارهای انجام‌شده قرار گرفت.
در این سفر دکتر محمد رحیمیان، معاون پژوهشی و دکتر مجید نبی بیدهندی، رئیس مؤسسه ژئوفیزیک و برخی از استادان دانشگاه تهران، رئیس دانشگاه را همراهی می‌کردند.
بخش فنی‌مهندسی مأموریت دانشگاه تهران در منطقه زلزله‌زده سرپل‌ذهاب تا آذر ۹۷ حدود ۶۰ درصد پیشرفت داشته است و همچنان پروژه‌های تعریف شده با نظارت مهندسان ناظر دانشکده عمران دانشگاه تهران، به سرپرستی دکتر خان‌محمدی، در حال پیشرفت است.
دانشگاه تهران در این طرح برای مقاوم‌سازی، گونه‌های مختلف سازه را انتخاب کرده است به طوری که از سازه‌های کاملاً فلزی تا سازه‌های بتنی و بنایی سنتی را در بر می‌گیرد. در سازه‌های فلزی برای مقاوم‌سازی از المان‌های زانویی و قاب خمشی استفاده شده که در زلزله ۶.۴ ریشتری آذر امسال هیچ آسیبی ندیدند. در سازه‌های بتنی، مقاوم‌سازی با ایجاد دیواره عرضی و تقویت فونداسیون صورت گرفته است. مقاوم‌سازی در سازه بنایی با استفاده از مهار جانبی انجام شده است که همه موارد تحت نظارت دانشگاه تهران در زلزله اخیر امتحان پس داده و هیچ آسیبی ندیده‌اند.
مهندس عبدالله‌پور هنگامی که از راه حل درباره امتناع برخی از مالکان از پذیرفتن نظارت بر مقاوم‌سازی می‌پرسیم، با خنده می‌گوید: «به سراغ بچه‌های گروه اجتماعی دانشگاه تهران می‌رویم. آنها خوب بلدند چطور با آنها صحبت و راضیشان کنند».
دکتر اعظم راودراد، استاد دانشکده علوم اجتماعی و سرپرست تیم‌های پژوهشی و تسهیل‌گری که با هدایت دکتر مجید کوششی، دکتر موسی عنبری، دکتر احسان شاه‌قاسمی، دکتر زهرا فرضی‌زاده و دکتر پویا علاءالدینی فعالیت می‌کنند، کار همکاران خود را در سه زمینه تقسیم‌بندی می‌کند و می‌گوید: «همکاران ما از همان آغاز که دانشگاه تهران مأموریت کار در این منطقه را در قالب دو طرح با بنیاد مسکن تعیین کرد، حضوری بی‌وقفه داشته و در حقیقت کارشان هم پژوهشی، هم اجرایی و هم مشاوره‌ای بوده است که نشان می‌دهد کار همکاران دانشگاه تهران به خاطر شرایط ویژه این منطقه فراتر از قرارداد و تفاهم‌نامه رفته و عشق و خدمت مشتاقانه به مردم زلزله‌زده به عنوان یک محرک درونی، کارها را بسیار گسترده‌تر و عمیق‌تر از آنچه تصور می‌شد، پیش برده است به طوری که خود ما از تهران برای کار پروژه به منطقه می‌رفتیم اما هنگام برخورد با مردم آنقدر ارتباطات، عاطفی و انسانی می‌شد که علاوه بر کار اصلی خود به کارهای ارتباطی دیگری هم می‌پرداختیم که فقط در این شرایط پیش می‌آید».
عضو تیم تحقیقاتی دانشگاه تهران با اشاره به روزهای آغازین طرح و پذیرش آن می‌گوید: «پژوهشگران و تسهیل‌گران درواقع پل ارتباطی بین مردم، سمن‌ها و مسئولان دولتی هستند. ایفای این نقش نیازمند همکاری تک‌تک این بخش‌هاست، در غیر این صورت کار با مشکل رو‌به‌رو می‌شود. ما در ابتدا با درخواست دانشگاه تهران و بر اساس نوعی حس انسان‌دوستی و کار خیر وارد شدیم و بر همین اساس کار را با کوشش همکاران تلاشگری که واقعاً عرق خدمت دارند، تا اینجا ادامه داده‌ایم و انتظار داریم بخش‌های دیگری که با دانشگاه ارتباط دارند به همین شکل عمل کنند و با همکاری شایسته، آنها را در ادامه مسیر دلگرم سازند. تعهد به مفاد قراردادها و حمایت همه‌جانبه از تسهیل‌گران از سوی نهادهای همکار مشوق مناسبی برای تداوم کار با قدرت بیشتر است».
دکتر راودراد کارهای انجام شده به وسیله تیم‌های تحقیقاتی و تسهیل‌گری را مفید توصیف می‌کند و می‌افزاید: «به نظر می‌رسد که این کار باید به اشکال دیگری ادامه یابد. یکی از حوزه‌های نیازمند ورود دانشگاه، کار بر روی آسیب‌های اجتماعی-روانی است. راه‌اندازی دفتر مداخلات روان‌شناختی-اجتماعی با مشارکت استادان روان‌شناسی یک ضرورت است که باید دانشگاه تهران با توجه به کارهایی که تاکنون در منطقه انجام داده و تجربیاتی که بر اساس یافته‌های گوناگون کسب کرده است، به آن بپردازد و راه‌اندازی این دفتر را با محوریت دانشگاه تهران و مشارکت استادان از همه دانشگاه‌ها، در دستور کار قرار دهد».
وی برگزاری یک همایش ملی با موضوع آسیب‌های اجتماعی-روانی در خرداد سال آینده را کمکی فکری به پیشبرد مطالعات و فعالیت‌های دانشگاه تهران در برنامه‌های آتی می‌داند که نیازمند مشارکت سایر نهادها و تأمین بودجه برگزاری آن است.
اعضای تیم تسهیل‌گری و بازسازی فضای اجتماعی دانشگاه تهران با هدایت دکتر مجید کوششی و دکتر موسی عنبری، استادان علوم اجتماعی دانشگاه تهران، آنقدر در میان مردم چرخیده و با آنان صحبت کرده‌اند که اکنون برای بیشتر مردم زلزله‌زده آشنا هستند. تیمی که ماه‌هاست در گرما و سرما و گردوخاک همیشگی ناشی از ساخت‌و‌سازها، به روستاها و میان ساکنان چادرها و کانکس‌ها می‌روند، با آنان صحبت می‌کنند و به حرف‌هایشان گوش می‌دهند که هم اطلاعات مفید را برای کارشان گردآوری کنند و هم با حضورشان به عنوان تسهیل‌گران یک دانشگاه بزرگ، مرهمی بر زخم‌های روحی بی‌شمارشان باشند.
دکتر فاضل الیاسی، دانشجوی پسادکتری ارتباطات دانشگاه تهران و عضو تیم تسهیل‌گری و بازسازی فضای اجتماعی، که از همان نخستین روزهای پس از زلزله در کنار استادان دانشگاه تهران به میان مردم زلزله‌زده رفته و کار تحقیقاتی-مشورتی خود را آغاز کرده است، می‌گوید: «برای اولین بار است که در بازسازی پس از یک بلای طبیعی، علاوه بر بازسازی فضای فیزیکی به بازسازی فضای اجتماعی پرداخته می‌شود و این حرکت ستودنی است زیرا در بازسازی پس از این رویدادهای بزرگ، بازسازی اجتماعی‌روانی اگر بیشتر از بازسازی فیزیکی اهمیت نداشته باشد، یقیناً اهمیتش کمتر از آن نیست».
این پژوهشگر اجتماعی در تأیید سخن خود می‌افزاید: «اکنون بیش از ۹۰ درصد خانه‌های روستایی بازسازی شده‌اند اما درصد اندکی از مردم این روستاها حاضرند شب را در خانه‌های بازسازی‌شده بگذرانند. این نشان می‌دهد که بازسازی فقط ساختن خانه و مسکن نیست. حتی بازسازی فیزیکی قبل از بازسازی اجتماعی و روانی نتیجه مطلوبی ندارد و ما اکنون شاهد این عدم توازن هستیم. تیم دانشگاه تهران نمی‌تواند به تنهایی به همه مناطق زلزله‌زده برسد. باید بازسازی اجتماعی در سطحی وسیع‌تر انجام می‌شد اما در حال حاضر فقط دانشگاه تهران در اینجا حضور دارد و به این مسئله می‌پردازد».
دکتر الیاسی فوبیای پس از زلزله را یکی از مشکلات جدی مردم، به‌ویژه کودکان، این مناطق ذکر می‌کند: «همه می‌دانند که درمان این گونه استرس‌های پس از فاجعه، زمان مشخصی دارد. حضور دانشگاه تهران در این مناطق به‌موقع و مؤثر بوده است. به نظرم دانشگاه‌های دیگر هم باید از این شیوه کار دانشگاه تهران درس بگیرند و در رویدادهای این‌چنینی شرکت کنند».
پژوهشگر پسادکتری دانشگاه تهران معتقد است که زلزله ساختار خانواده، روابط درون‌خانوادگی و برخورد اجتماعی را در کنار مسائل اقتصادی، بهداشتی، فرهنگی و غیره تحت تأثیر قرار داده است.
سارا قنبری، یکی دیگر از اعضای تیم تسهیل‌گری دانشگاه تهران است. او از بهار امسال کارش را با کدگذاری کمپ‌ها آغاز کرده و همچنان در زمینه تسهیل‌گری فعال است.
قنبری از اینکه مردم به تیم‌شان اعتماد دارند خوشحال است: «مردم به خیلی از تیم‌ها اعتماد نداشتند اما هنگامی که تیم دانشگاه تهران وارد شد، خیلی خوب اعتماد کردند و به ما اجازه دادند در میان‌شان حضور داشته باشیم. حالا از نزدیک با آنها صحبت می‌کنیم؛ مشکلاتشان را به ما می‌گویند و ما اطلاعات به دست آمده را به دانشگاه منتقل می‌کنیم و با استفاده از این اطلاعات به بنیاد مسکن مشاوره می‌دهیم».
او همکاری ناکافی برخی ستادها را یکی از مشکلات تیم می‌داند اما در مجموع امیدوار است که با اطلاع‌رسانی و آموزش، هم ستادها با آگاهی بیشتر از مسائل زلزله‌زدگان کارهایشان را بهتر پیش ببرند و هم مردم شناخت بیشتری نسبت به مسائل پیدا کنند.
این عضو تیم تسهیل‌گری مشکل اصلی مردم مناطق زلزله‌زده را مشکلات روانی ناشی از این بلای طبیعی می‌داند: «روان مردم آزرده است، نوعی ترس در لحظه‌لحظه زندگیشان موج می‌زند. هدف تیم ما این است که این مشکلات حل شود تا مردم به روال عادی زندگیشان برگردند. امیدواریم بتوانیم آسیب‌های اجتماعی را به کمک خود مردم کاهش بدهیم».
به هرگوشه شهر سرپل‌ذهاب که نگاه می‌کنید، اسکلت‌های برافراشته‌ای می‌بینید که ساختن شهری مقاوم در برابر زلزله را نوید می‌دهد. مردم این دیار، معنای واژه «مقاومت» را خوب می‌دانند. اشکال گوناگون آن را در هشت سال جنگ تجربه کرده‌اند. لیکن «سازه نامقاوم» در برداشت‌شان از این معنا اندکی تزلزل ایجاد کرده است. آنان زلزله را تجربه نکرده بودند، اما این لرزش هولناک اکنون بیش از هر زمانی واژه «مقاوم‌سازی» را برایشان معنادار ساخته است. تیم ناظر بر مقاوم‌سازی سازه‌ها در این منطقه فعال است و زلزله آذر امسال بر درستی کار طراحان و ناظران دانشگاه تهران مهر تأیید زد. اما نباید فراموش کرد که شهر علاوه بر بازسازی فیزیکی، به بازسازی اجتماعی نیز نیاز دارد.
زلزله آبان ۱۳۹۶، فیزیک شهر سرپل‌ذهاب را به هم ریخت. در کنار آن، فضای اجتماعی شهر نیز دگرگون شد و زندگی در شرایط چادرنشینی و کانکس‌نشینی را بر آنان تحمیل کرد. اکنون شهر در حال بازسازی فیزیکی به شکلی قطعاً مقاوم‌تر از پیش است اما بازسازی اجتماعی فرایندی پیچیده است که با دادن مصالح و وام صورت نمی‌گیرد.
محسن شبستر، دانش‌آموخته کارشناسی ارشد تیم تسهیل‌گری دانشگاه تهران، بازسازی اجتماعی در کنار بازسازی فیزیکی را ضروری توصیف می‌کند و می‌گوید: «درست است که شهر بخشی از هویت خود را از ساخت فیزیکی‌اش می‌گیرد اما در فرایند بازسازی فیزیکی باید به بازسازی اجتماعی نیز توجه جدی بشود زیرا بی‌هویت شدن شهر در اثر بی‌توجهی به مقوله بازسازی اجتماعی، برای مردم این شهر خود یک تهدید جدی است. می‌توان ساختمان خراب‌شده در اثر زلزله را در مدت نه چندان بلندی بهتر و مقاوم‌تر ساخت اما آسیب اجتماعی ناشی از زلزله به این آسانی و در کوتاه‌مدت از ذهن مردم پاک نمی‌شود و از بین نمی‌رود».
شبستر بیشتر آسیب‌های مردم زلزله‌زده را روحی و روانی توصیف می‌کند و می‌افزاید: «ما در طول کارمان در این مدت با عدم ارتباط برقرار کردن مردم با فضای بازسازی مواجه بوده‌ایم که بخشی از آن ناشی از سیستم بروکراتیکی است که مردم در آن گیر کرده‌اند و نمی‌توانند کارهایشان را به‌راحتی انجام دهند. فرایند بروکراتیک یکی از موانع بازگشت مردم به فضای زندگی واقعی است. نباید فراموش کنیم که مردم این منطقه جنگ و ناامنی را تجربه کرده‌اند و اکنون زلزله آن شرایط را به نحوی دیگر بازتولید کرده است. در این روند، هم فقر بازتولید شده و هم آسیب‌های اجتماعی و روحی. با کارهایی که انجام شده بود، بعد از یک سال کانکس‌نشینی و چادرنشینی، مردم به طور نسبی در حال بازگشت به روال زندگی عادی بودند که زلزله آذر ماه امسال متأسفانه باعث سیطره رعب و وحشت بر فضای اجتماعی منطقه شد».
وی یکی از لازمه‌های برنامه‌ریزی دقیق برای بازگشت به شرایط عادی را ارزیابی درست می‌داند: «درست است که اکنون تیم دانشگاه تهران دقیق‌ترین و منسجم‌ترین تیمی است که در اینجا در این زمینه کار می‌کند و مردم آنها را می‌شناسند و به آنها اعتماد دارند، اما برای شناسایی آسیب‌ها باید بیشتر از اینها در این منطقه کار کرد».
آرزو کرمی، دیگر عضو تسهیل‌گری دانشگاه تهران، تسهیل‌گران را پل ارتباطی مردم و ستادها توصیف می‌کند: «تیم تسهیل‌گری دانشگاه تهران به میان مردم می‌رود، با آنان صحبت می‌کند و مشکلاتشان را به ستادها منتقل می‌کند و ستادها هم در صورت تمایل بر اساس اطلاعات دریافتی در جهت برآورده ساختن نیازهای مردم اقدام می‌کنند».
کرمی بیشتر مشکلات مردم را اقتصادی می‌داند و معتقد است با وجود وام‌ها و کمک‌هایی که به مردم زلزله‌زده می‌شود، مسائل اقتصادی همچنان بر زلزله‌زدگان فشار می‌آورد و همین مسئله باعث شده که واحدهای نا‌تمام و در انتظار دریافت تسهیلات، روند ترک کانکس‌نشینی را با تأخیر مواجه سازد.
او می‌گوید: «برای پیشبرد کارها مهم‌ترین مسئله جلب اعتماد مردم است. آنها باید اعتماد کنند تا ما به عنوان تسهیل‌گر، ستاد بازسازی، شهرداری و... بتوانیم به نحو مطلوب کارمان را پیش ببریم. همکاری هم‌جانبه در همه عرصه‌های اجرایی یکی از عوامل جلب اعتماد مردم است. اگر همه بخش‌ها با هم همکاری داشته باشند بسیاری از مشکلاتی که ما شناسایی می‌کنیم، به‌خوبی حل خواهد شد».
این عضو تیم تسهیل‌گری می‌افزاید: «تنها دانشگاهی که در این حوزه در سرپل‌ذهاب فعالیت دارد، دانشگاه تهران است. مردم با ما خیلی راحت هستند و به ما اعتماد دارند و مشکلاتشان را با ما در میان می‌گذارند. ما هم تمام تلاشمان این است که بتوانیم به مردم کمک کنیم. ستادها هم، تیم تسهیل‌گری دانشگاه تهران را می‌شناسند و با ما همکاری داشته‌اند اما برای بهبود شرایط مردم این همکاری‌ها باید بیشتر شود».
گردوخاک، گرما و سرما و مشکلات بروکراتیک، تیم‌های فنی و اجتماعی دانشگاه تهران را آزرده است اما هرگز بر عزم آنان در کمک به هم‌نوعان و انسان‌های شریفی که دلشان همچون خانه‌هایشان لرزیده و ناامیدی را بر سرشان آوار کرده است، تزلزلی ایجاد نکرده و امید را برای تقدیم به مردم این دیار ارمغان آورده‌اند.
زلزله پایان یافت اما پس‌لرزه‌های پرشمارش همچنان ادامه دارد. در روزهای زلزله، توجه و ابراز همدردی مردم بسیاری از آلام زلزله‌زدگان را التیام بخشید اما با فروکش حضور مردم و کمک‌هایشان، دردهای فروخفته بازگشته و زخم‌های بهبودنیافته سر باز کرده‌اند. حضور به تنهایی خود مرهمی است بر این دردها و زخم‌ها. اکنون دانشگاه تهران به عنوان بزرگ‌ترین و کهن‌ترین نهاد علمی ایران در کنار مردم سرپل‌ذهاب مانده است؛ حرف‌هایشان را می‌شنود؛ مشکلاتشان را به نهادهای مسئول و اجرایی بازگو می‌کند بلکه دست یاریگر آنان بتواند بار غم را از دوش روح و جان این مردم مقاوم و شریف بردارد که آنان سبکبال و سبکبار زندگی را با چاشنی آرامش و امنیت به شکلی نو ادامه دهند.
نباید از یاد برد که زلزله در یک سال گذشته بیش از ۶۰۰۰ بار تن و جان مردم منطقه را لرزانده است. آنان هر لحظه زندگیشان در یک سال گذشته در تزلزل زلزله بوده است و در این مدت دانشگاه تهران هرگز آنان را تنها نگذاشته است و با آنان این لرزه‌های پی‌درپی را احساس و تجربه کرده و بر آن است تا آخر این راه و رسیدن به شرایط مطلوب در کنارشان بماند.
نظر شما :