احیا و راه‌اندازی ایستگاه لرزه‌نگاری باند پهن «ایلپا ۶» در استان مرکزی

بنا بر گزارش مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، در زمستان ۱۳۵۴ (ژانویه ۱۹۷۶) آرایه لرزه‌نگاری بسیار پیشرفته‌ای در جنوب غرب تهران در منطقه قم- ساوه- کرج مشتمل بر هفت ایستگاه لرزه‌نگاری بلند دوره درون‌چاهی نصب و راه‌اندازی شد. از این هفت ایستگاه لرزه‌نگاری، شش ایستگاه بر روی شش رأس یک شش ضلعی و هرکدام در فاصله‌ی تقریبی ۳۵ کیلومتر از مرکز آرایه و یک ایستگاه لرزه‌نگاری نیز تقریباً در مرکز آن قرار داشت. این مجموعه را آرایه بلند دوره ایران (Iranian Long Period Array) و به اختصار ایلپا (ILPA) نامیدند. لرزه‌سنج‌های این آرایه، سه مؤلفه‌ای و در عمق ۱۰۰ متر نصب شدند و داده‌های لرزه‌ای این ایستگاه‌ها از طریق امواج رادیویی به مرکز پایش این شبکه در تهران مخابره و بر روی نوارهای مغناطیسی، میکروفیلم و یا کاغذهای مخصوص ذخیره می‌شد.
پس از به‌روزرسانی سامانه‌های ثبت اطلاعات در دهه هفتاد به رقومی، به دلیل مانسته بودن این سامانه و عدم امکان تغییرات در روش ثبت و انتقال اطلاعات، این آرایه خارج از سرویس قرار گرفت و به مرور زمان با گسترش فضای شهرنشینی به محدوده ایستگاه‌ها، برخی از آنها دچار آسیب‌های جبران‌ناپذیر شدند. ایستگاه لرزه نگاری «ایلپای ۶» در حوالی روستای آغذی گنگ شهرستان مامونیه واقع در استان مرکزی یکی از هفت ایستگاه آرایه بلند دوره ایران (ایلپا) است که با همّت مرکز لرزه‌نگاری کشوری در سال ۱۴۰۰ به‌روزرسانی و مورد بهره‌برداری گرفت.
کلیه تجهیزات لرزه‌نگاری و ارتباطی و حفاظتی این ایستگاه توسط مرکز لرزه‌نگاری کشوری مؤسسه ژئوفیزیک تأمین شده‌است و داده‌های این ایستگاه به‌صورت آنلاین (برخط) به مرکز لرزه‌نگاری کشوری ارسال می‌شود و همراه با داده‌های دیگر ایستگاه‌های لرزه‌نگاری جهت پایش مناسب‌تر فعالیت‌های زمین، امور تحقیقاتی و گزارش رخدادهای زمین‌لرزه محلّی در آن ناحیه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در تصویر زیر شکل موج مربوط به زمین‌لرزه ۶ تیر ۱۴۰۰ طبس واقع در استان خراسان جنوبی، ثبت شده در ایستگاه «ایلپا ۶»، به بزرگی ۴.۳ به فاصله نزدیک به ۱۰۰۰ کیلومتر نشان داده شده است.