۲۵/۰۲/۱۴۰۰

کل من علیها فان

‌‌‌‌‌‌‌درگذشت استاد گرانقدر دکتر علی شیخ الاسلامی چهره ماندگار زبان و ادبیات فارسی، استاد ادب، اخلاق و عرفان را به جامعه دانشگاهی، دانش پژوهان و شاگردان آن مرحوم تسلیت عرض می نمائیم.

یادداشت دکتر ابوالحسن امین مقدسی در سوگ استاد دکتر شیخ الاسلامی

با سلام و ادب

جمعه است، بیست و چهارم اردیبهشت ۱۴۰۰. صبح امروز، مملو از حزن و اندوه، همگام با استادان گرامی آقایان دکتر کریمی دوستان، دکتر طهماسبی، دکتر سیف و دکتر قبادی برای وداع با پیکر استاد ادب و شیخ اخلاق و عرفان پای در سرسرای مسجد بنی هاشم می گذرام.

نوای حدیث کسا ضرب آهنگی گوش نواز برای بدرقه روحانی با استادی می‌نماید که کسوت و کسای اهل البیت علیهم السلام را تنها سرمایه ماندگار زندگی خویش می‌دانست و نوای دل انگیز زیارت عاشورا، گوئی روح بلند استاد را با جامی از عشق آسمانی سیدالشهدا سیراب می‌کرد.

مسجد، آرام و متین بود اما می‌شد بزرگی استاد را آنچنان که در زمان حیاتش در آن حضور می‌یافت، درک کرد. نجوای حضار که یکی از اخلاق ایشان و دیگری از ادب و عرفانش می‌گفت را به گوش جان می‌شنیدم. پیکر استاد را در شبستان مسجد که به سابقه طولانی وی و خاندان اش گواهی می‌داد، طواف دادند. با فریاد لااله الاالله جمعیت حاضر به یاد تشهد استاد در نماز مسجد دانشگاه افتادم. مسجدی که سال‌ها در صلاه ظهرو عصر پذیرای جماعتی بود که قامت نماز خویش با امامت وی می‌بست. چقدر آرام، چقدر با طمأنینه و به قول خود استاد چقدر پرتشأن!

پیکر استاد به سرعت در درون آمبولانس آرام گرفت. در خروج پر سرعت آمبولانس از حلقه ارادتمندان، کلام مأنوس قیصر در ذهنم خاطره می‌نواخت که: "ناگهان چقدر زود دیر می‌شود! "

از کلاس هفتم دبیرستان که شاگرد او بودم نیم قرنی می‌گذرد. امروز در شبستان مسجد بنی هاشم سرعت این گذار عمر را به خوبی حس کردم و عمق کلام مولا علی علیه السلام که می‌فرمود: " الرحیل و شیک" لحظه کوچ و وداع نزدیک است، را در لحظاتی کوتاه به جان کشیدم و تصویر استادان بزرگ دانشکده همچون دکتر جهانگیری، دکتر باطنی، دکتر حریرچی، دکتر انوار، دکتر موسوی بهبهانی، دکتر زنجانی، دکتر حاکمی والا، دکتر مصفا و … در مقابل چشمانم صف کشیدند که همه از رفتن حکایت می‌کردند و بر سر در دانشکده جمله امام علی علیه السلام حک شده است که: " العلماء باقون ما بقی الدهر" عالمان هرگز نمی‌میرند و استاد هرگز نمی میرد. او بزرگ بود، بزرگ زیست و روح او با بزرگی به ملکوت اعلا پیوست.

دکتر ابوالحسن امین مقدسی